Το νέο εξιλαστήριο θύμα για την αδυναμία περιορισμού του κορωνοϊού από την κυβέρνηση, είναι οι διαδηλώσεις. Η τακτική δαιμονοποίησης των πορειών λειτουργεί για την κυβέρνηση σε δύο μέτωπα: δεν χρειάζεται να αναλάβει τις ευθύνες της για την όλο και πιο ανεξέλεγκτη πανδημία και, ταυτόχρονα, επιτυγχάνει τη σίγαση των αιτημάτων των πολιτών με πρόφαση πάλι τον ιό. Από αυτή την τακτική, βεβαίως, επηρεάζονται αρκετοί πολίτες και συμμερίζονται αυτόν τον φόβο. Πράγματι, οι μεγάλες συγκεντρώσεις ανθρώπων είναι, κατά βάση, απαγορευμένες κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας αλλά οι πορείες παραμένουν αρκετά συχνές. Οπότε, χρήσιμο είναι να αναλύσουμε αν αυτές θα έπρεπε ή όχι να τελούνται στη διάρκεια της καραντίνας.
Βασικό επιχείρημα, όσων τάσσονται κατά των διαδηλώσεων, είναι ότι αυτές μπορούν να γίνουν εστίες μετάδοσης του ιού. Κάτι τέτοιο είναι πιθανό λόγω του συνωστισμού, ωστόσο γίνεται απίθανο όταν κρατούνται όλα τα μέτρα προστασίας, αφού, σε κάθε περίπτωση, βρίσκονται σε ανοιχτό χώρο. Πολλές πορείες σεβάστηκαν τα μέτρα αυτά, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ένα βασικό παράδειγμα υπήρξε η συγκέντρωση την ημέρα της δικαστικής απόφασης κατά της Χρυσής Αυγής. Εκεί, τα μέτρα (οι μάσκες κυριότερα) τηρήθηκαν και πράγματι μετά από τον ενδεδειγμένο χρόνο δεν υπήρξε δραματική αύξηση των κρουσμάτων, όπως πολλοί ανέμεναν. Ούτως ή άλλως βλέποντας κανείς τις πλατείες μετά την περαιτέρω σμίκρυνση του ωραρίου για τις μετακινήσεις, λίγες διαφορές θα δει σε σχέση με τις πορείες, όπου η πολυκοσμία είναι παρόμοια και η τήρηση μέτρων είναι ίδια (αν όχι και λίγο χαλαρότερη).
Ας δεχτούμε όμως την υπόθεση ότι οι διαδηλώσεις και οι πορείες πράγματι μπορούν να γίνουν εστίες μόλυνσης από τον ιό. Σε αυτήν την περίπτωση είναι κατακριτέες ή όχι;
Η πανδημική νόσος έφερε τεράστιες αλλαγές στον τρόπο ζωής μας και πάρα πολλές αναταράξεις. Η πανδημία «νομιμοποίησε» πρακτικές τις οποίες σε οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δε θα ανεχόμασταν: περιορισμό μετακινήσεων, ωράρια στις μετακινήσεις αυτές, μέχρι και λουκέτα σε ολόκληρους κλάδους της οικονομίας. Με τόσες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές και τα τόσα προβλήματα που αυτές οι αλλαγές επέφεραν, αν μη τι άλλο, θα υπάρχουν και διαμαρτυρίες. Τόσοι άνθρωποι χάσανε τα εισοδήματά τους, τον συνήθη τρόπο ζωής τους και τους ζητάμε να σωπάσουν και να «μείνουν σπίτι»; Σε αυτήν την ερώτηση κάποιοι απαντούν καταφατικά, επισημαίνοντας ότι μόνο έτσι θα λήξει η πανδημία και όλοι θα επιστρέψουμε στην ομαλότητα. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει να απειλούμαστε από ένα τρίτο κύμα έξαρσης των κρουσμάτων, πριν καν λήξει η καραντίνα για το δεύτερο. Ζητάμε λοιπόν υπομονή από τους ανθρώπους των οποίων τα δικαιώματα καταπατώνται, χωρίς να ξέρουμε μέχρι πότε θα πρέπει να περιμένουν; Αν δεν τελειώσουμε με τον κορωνοϊό ούτε φέτος, θα ζητήσουμε πάλι να μην αντιδράσει ο κόσμος; Όταν όλοι μας βλέπουμε λάθος χειρισμούς της πολιτείας στην πανδημία αυτή, δεν ρισκάρουμε περισσότερο τις ζωές της κοινωνίας μας με το να μένουμε σιωπηλοί;
Δεν γίνεται σε μια δίκαιη δημοκρατική κοινωνία να μην αφήνουμε τα αιτήματα των πολιτών να ακουστούν. Για πολλούς βέβαια κάποιες διαδηλώσεις (για διάφορες κοινωνικές και πολιτικές πεποιθήσεις) τις θεωρούν αχρείαστες και ασήμαντες. Ναι, κάποιες διαμαρτυρίες πράγματι είναι λιγότερο σημαντικές από άλλες. Αλλά το πόσο σημαίνουσα είναι μια διαδήλωση, μπορεί να ελεγχθεί και από τη συμμετοχή του κόσμου σε αυτή. Δεν βγαίνουν άνθρωποι σε καιρούς πανδημίας για βόλτα στις πορείες. Για βόλτα θα στείλουν «6» και θα βγούνε χωρίς να διακινδυνεύουν την υγεία τους και των άλλων, είτε από τον κορωνοϊό είτε από διάφορα περιστατικά δυσανάλογης κρατικής βίας.
Στη Δημοκρατία οι διαδηλώσεις δρουν καταλυτικά στην προώθηση των ζητημάτων για τα οποία ενδιαφέρεται ο λαός. Το δικαίωμα στη ζωή είναι το βασικότατο αγαθό στο πολίτευμά μας αλλά σε μια παρατεταμένη καραντίνα το αγαθό αυτό δεν απειλείται μόνο από τον ιό. Σε κάθε περίπτωση, ο δημοκρατικός πολίτης στη μάχη που δίνει για τα δικά του δικαιώματα, θα πρέπει ταυτόχρονα να σέβεται και αυτά των άλλων, που στην προκειμένη σημαίνει πιστή τήρηση των μέτρων ασφαλείας κατά του ιού.
