Εκρήξεις, πυροβολισμοί και κλάματα. Αυτοί είναι οι πιο συνήθεις ήχοι σε έναν πόλεμο. Και αυτοί οι ήχοι συνδυάζονται με τη σιγή, στις πλέον ερημωμένες πόλεις, τις οποίες οι άνθρωποι είτε τις άφησαν για να σωθούν, είτε τις άφησαν μαζί με την τελευταία τους πνοή. Είναι δύσκολο, έως και αδύνατο, για έναν άντρα σε μια χώρα με υποχρεωτική στράτευση, να μην σκεφτεί, αυτές τις μέρες, τους ήχους αυτούς.
Σκέφτομαι, ότι ακριβώς σαν τους Ουκρανούς συνομήλικούς μου, ένας γείτονας εξ ανατολής μπορεί να με αναγκάσει να κρατήσω όπλο. Όσο το συλλογίζομαι αυτό, φοβάμαι πολύ· δεν κρύβω τον φόβο μου, ούτε για το θάνατο ούτε και για τη φρίκη του πολέμου. Δεν ξέρω αν το έχω μέσα μέσα μου να σκοτώσω και να σκοτωθώ. Ξέρω, όμως, ότι όταν χρειαστεί, θα το κάνω. Όπως θα αναγκαστεί αυτές τις μέρες και κάποιος άλλος 22άχρονος στην Ουκρανία, με παρόμοια όνειρα, παρόμοια ενδιαφέροντα και παρόμοια ζωή με μένα, να σκοτώσει και να σκοτωθεί για την πατρίδα του. Σε αυτόν αφιερώνω αυτά τα λίγα πράγματα που γράφω, με κάθε ελπίδα να επιβιώσει και να βγει αλώβητος.
Μετά στρέφομαι ξανά προς τον εαυτό μου και αναρωτιέμαι, αν κάθε μέρα της ειρήνης που απολαμβάνω, της προσφέρω τον κατάλληλο σεβασμό. Αν δεν το κάνω, δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι για να με ξυπνήσει από την εικόνα αυτού του στρατιώτη. Όσο δεν κρατώ ένα όπλο στα χέρια, όσο με ξυπνάνε όνειρα και όχι εφιάλτες και όσο ακούω τους ποικίλους ήχους της ειρήνης έναντι των μετρημένων ήχων του πολέμου, οφείλω να επιδιώξω όλα αυτά τα οποία προσφέρουν χαρά σε αυτόν τον κόσμο.
Δεν ξέρω αν θα τολμούσα να μοιραστώ τις σκέψεις μου αυτές με κάποιον ο οποίος είναι στρατιώτης σε έναν πόλεμο που ο ίδιος δεν επέλεξε. Πολλά από αυτά τα λόγια θα ήταν κούφια μπροστά σε όσα πέρασε και περνάει. Όμως γράφω για όλους εμάς που σήμερα δεν κρατάμε όπλο αλλά κάποτε μπορεί να χρειαστεί να κρατήσουμε. Ας μην περιμένουμε να αγαπήσουμε την ειρήνη κατά την απουσία αλλά κατά την παρουσία της. Ας σεβαστούμε την ειρήνη τώρα, που καλύτερα από ποτέ καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δεδομένη.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτός ο πόλεμος. Ακόμη, δεν ξέρω αν όσο το γράφω αυτό, ο 22άχρονος στρατιώτης συνεχίζει να αναπνέει. Ξέρω, όμως, ότι κάθε μέρα που περνάει, η πιθανότητα αυτή μειώνεται. Για σένα που δεν συμβαίνει το ίδιο, βέβαια, ζήσε τη ζωή που ο πόλεμος στέρησε σε αυτόν. Το χρωστάς και στους δυο σας.
