Μας έχουν πει ένα ψέμα.
Ένα ψέμα που κάνει ζημιά.
Ότι στα 18 μας πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε με τη ζωή μας και να διαλέξουμε ένα πτυχίο. Και ακόμα χειρότερα, ότι όπως και αν πάνε τα πράγματα πρέπει να ακολουθήσουμε το επάγγελμα στο οποίο οδηγεί το πτυχίο αυτό.
Το πρόβλημα με αυτές τις προσδοκίες είναι ότι είναι αδύνατο να γνωρίζεις στα 18 – αλλά και στα 22 – 23 – τι δουλειά θέλεις να κάνεις. Δεν γίνεται να το ξέρεις με σιγουριά χωρίς πρώτα να έχεις την παραμικρή πρακτική εμπειρία από το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Αυτός ο τρόπος σκέψης, που μας έχει επιβληθεί από τους γονείς και από την κοινωνία, μας επηρεάζει αρνητικά, γεμίζοντάς μας με άγχος, πίεση, ακόμα και σκέψεις ότι έχουμε «χαθεί». Στην πραγματικότητα, απλά ξεκινάμε το ταξίδι μας.
Είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις αυτές τις απαντήσεις στα 18 και στα 23. Οπότε, για εμένα, επιτυχία σε αυτή τη φάση είναι να εργάζεσαι ενεργά προς το να βρεις αυτές τις απαντήσεις.
Μόνο δοκιμάζοντας τι μας αρέσει έρχεται η απάντηση αυτή. Μέσω δουλειάς, μέσω ενός πτυχίου/μεταπτυχιακού ή ξεκινώντας κάποιο προσωπικό project. Ακόμα και ως φοιτητής, υπάρχει η πρακτική κι ο εθελοντισμός.
Έτσι θα μπορέσεις να προσδιορίσεις τι πραγματικά σε γεμίζει και να προσαρμόσεις ανάλογα τη διαδρομή σου.
Η αντίληψη για την επαγγελματική πορεία, ωστόσο, γίνεται ακόμα πιο επιβλαβής όταν εισέρχεται στις συζητήσεις η σύγκριση. Η σύγκριση με τον απέναντι. Πόσες φορές έχουμε ακούσει φράσεις του στιλ «τα άλλα παιδιά στην ηλικία σου κάνουν ήδη μεταπτυχιακό» ή «δες τον Γιαννάκη που βρήκε δουλειά στο εξωτερικό»;
Δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις πώς είναι η ζωή του απέναντι, όπως κι αν αυτή φαίνεται εκ των έξω. Γι’ αυτό, η σύγκριση της δική μας πορείας με αυτήν κάποιου άλλου δεν μας προσφέρει τίποτα. Ο καθένας μας βαδίζει στο δικό του μοναδικό μονοπάτι. Όλοι μας με διαφορετικά εμπόδια αλλά και στηρίγματα.
Μπορεί ένας γνωστός να βρήκε μία δουλειά σε μεγάλη εταιρεία. Αλλά μας είναι άγνωστο αν αυτή του αρέσει πραγματικά και ποιο είναι το καθημερινό άγχος και η πίεση που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Μπορεί μια φίλη να πήγε σε ένα εξαιρετικό Πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Είναι άγνωστο, βέβαια, αν τελικά θα ακολουθήσει μια επαγγελματική πορεία που θα της ταιριάζει.
Αυτή δεν είναι μια κριτική ούτε προς τα μεταπτυχιακά, ούτε προς τις «καλές» δουλειές. Είναι μια κριτική του σκεπτικού της σύγκρισης και της αξιολόγησης της επιτυχίας αποκλειστικά με τίτλους.
Είναι η επιτυχία στη ζωή μια θέση με κύρος και απολαβές ή είναι η χαρά του να πηγαίνεις στη δουλειά και να νιώθεις ότι η εργασία σου έχει αντίκτυπο; Μήπως και τα δύο μαζί;
Η απάντηση διαφέρει για τον καθένα, και η προσωπική επιτυχία ταυτίζεται αποκλειστικά με τον ορισμό που της δίνει ο καθένας μας.
