Η αντιπολίτευση στη χώρα μας υφίσταται μια κρίση που όλο και κορυφώνεται. Ξεκίνησε με την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Αριστερά, συνέχισε με την ανακοίνωση εκλογών στο ΠΑΣΟΚ και τώρα έφτασε στην καθαίρεση του Στέφανου Κασσελάκη. Η κατάσταση αυτή εκτυλίσσεται, ωστόσο, όσο ο κόσμος παλεύει με την ακρίβεια και τα πολλά δεινά που έχει φέρει η κυβέρνηση της ΝΔ. Οπότε ο κόσμος περιμένει υποστήριξη από μια αντιπολίτευση η οποία τείνει να χαθεί μέσα σε αυτές τις εσωκομματικές διαδικασίες.
Το βασικό πρόβλημα που δημιουργεί η κατάσταση, δεν είναι η πολιτική αστάθεια από μόνη της. Ναι μεν υπάρχουν αγκυλώσεις στο κοινοβουλευτικό έργο της αντιπολίτευσης, και η κριτική εναντίων της κυβέρνησης έχει πάρει δεύτερο ρόλο σε σχέση με τα εσωκομματικά. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου προς τα κόμματα. Ο λαός βλέπει την Ελλάδα να πιάνει τις χειρότερες θέσεις πανευρωπαϊκά στα θέματα ακρίβειας και μισθών και όλο το πολιτικό σύστημα να ασχολείται με το ποιος έκανε περιοδεία πού και τι είπε ο καθένας στα social media. Οπότε ο κόσμος δικαίως οργίζεται από την κατάσταση αυτή και ενδέχεται να κινηθεί προς άλλες πολιτικές κατευθύνσεις. Σίγουρα, λοιπόν, οι πολίτες είναι αυτοί οι οποίοι χάνουν από τη συγκεκριμένη διαδικασία.
Οι ωφελημένοι
Μαζί με τους χαμένους, φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που ωφελούνται από την αναμπουμπούλα της αντιπολίτευσης. Πρώτοι ωφελημένοι είναι η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, που παρά την κατρακύλα στις δημοσκοπήσεις, λειτουργεί σε ένα καθεστώς μη πλήρους αντιπολίτευσης. Ελλείψει κριτικής, βεβαίως, η θέση της ΝΔ δεν κινδυνεύει καθόλου και ενδέχεται να επανεκλεγεί αν η κατάσταση δεν καταλαγιάσει το συντομότερο δυνατό. Εν συνεχεία, η ακροδεξιά είναι ακόμα περισσότερο ευνοημένη από την κατάσταση. Όταν τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης οδεύουν προς την εσωστρέφεια, η ακροδεξιά ξεχωρίζει ως αντιπολίτευση για δυο λόγους: 1. Μπορεί να επικεντρωθεί στο να κριτικάρει την κυβέρνηση χωρίς εσωτερικά μπερδέματα 2. Μπορεί να εκμεταλλευθεί την οργή του κόσμου από τις διαδικασίες αυτές, και με όπλο τον λαϊκισμό, να μετατρέψει τον θυμό σε ψήφους, πράγμα που είναι η βασική της εκλογική στρατηγική.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι ατομικά ευνοούμενοι από τις εσωκομματικές διαδικασίες. Πέρα από τους καιροσκόπους που τις υποκινούν για ίδιον όφελος, ακούγεται και ένα σενάριο ότι μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα προετοιμάζεται η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, για να ενώσει την κεντροαριστερά. Όσο πολύ και να ακούγεται αυτό, είναι κάτι που δεν θα συμβεί. Γιατί όσο και να θέλει ένας ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ να χάσει ο Μητσοτάκης, άλλο τόσο δεν θέλει να ακούσει για τον Τσίπρα. Συν τοις άλλοις, ο Τσίπρας έχει ήδη ηττηθεί από τον ΠΘ οπότε δεν θα εμπνεύσει τον κόσμο.
Υπάρχει όμως και μία αλήθεια σε αυτή τη φήμη. Υπάρχει ένα μπλοκ που θέλει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να έρθουν πιο κοντά προγραμματικά και ίσως και να συνεργαστούν. Αυτό το θέλουν μέσω την κύλιση του ΠΑΣΟΚ περισσότερο προς την αριστερά και μακριά από το κέντρο, κάτι που υποστηρίζουν υποψήφιοι και στις εσωκομματικές διαδικασίες. Αυτό είναι επίσης λάθος, διότι κάποιοι μπερδεύουν την Αθήνα με την Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ κρατιέται ψηλά στην επαρχία ακριβώς γιατί δεν έχει κάνει τέτοια διολίσθηση. Αν την κάνει, θα εξαφανισθεί. Γιατί ο κόσμος θέλει πολύ περισσότερο το κέντρο και κακά τα ψέματα είναι συντηρητικότερος από ότι θέλει να πιστεύει η αριστερά. Αυτός είναι και ο λόγος της παντοδυναμίας της ΝΔ: ο Μητσοτάκης δεν κράτησε τον δεξιό χαρακτήρα του κόμματος, κάνοντας πολλές ιδεολογικές παραχωρήσεις και φέρνοντας κόσμο από διάφορες πλευρές του κέντρου. Δεν άρεσε στους πολύ δεξιούς αλλά πέτυχε στο εκλογικό σώμα. Συνεπώς, η συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ είναι κάτι που θα ναυαγήσει.
Τι πρέπει να γίνει
Το θέμα είναι ποια βήματα πρέπει να γίνουν τώρα. Το σημαντικότερο είναι να επέλθει σταθερότητα. Να γίνουν, δηλαδή, οι εσωκομματικές διαδικασίες αλλά μετά να μην υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από κοινοβουλευτικό έργο και αντιπολίτευση. Αυτά θα γίνουν, ωστόσο, μόνο όταν οι πολίτες χρησιμοποιήσουμε την ψήφο μας σε εσωκομματικές και μη εκλογές, στηρίζοντας την σταθερότητα έναντι των πολιτικών παιχνιδιών. Σημαντικότερα, οι επόμενοι πρόεδροι των δύο κομμάτων, οφείλουν να κάνουν κάτι υπέρ τόσο των δικών τους συμφερόντων, όσο και του κόσμου: να εξυγιάνουν τα κόμματα που καλούνται να διοικήσουν. Έτσι, πρέπει να βρουν το πολιτικό σθένος να διώξουν από τα κόμματα αυτούς που τα απεργάζονται και τα δυναμιτίζουν για προσωπικό όφελος. Δεν θα προχωρήσουμε πουθενά εάν συνεχώς μπλεκόμαστε εσωκομματικά, κάνοντας την εκκαθάριση μονόδρομο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, έχει η κατάσταση με τις εσωκομματικές διεργασίες της αντιπολίτευσης. Κάποιοι ωφελούνται και θα ωφεληθούν από την αναμπουμπούλα αλλά υπάρχει ένας ξεκάθαρος χαμένος: ο λαός. Γιατί ο λαός είναι που χάνει την αγοραστική του δύναμη όταν κάποιοι προσπαθούν να αναβαθμίσουν τις πολιτικές τους καριέρες. Ο λαός είναι που ηττείται γιατί η περιουσία του γίνεται έρμαιο πυρκαγιών και πλημμυρών, την ώρα που άλλοι δολοπλοκούν εναντίων των «συντρόφων» τους. Ο λαός ψάχνει στήριγμα στη δύσκολη κατάσταση που βιώνει. Οπότε, ας τελειώνουμε με τα εσωκομματικά και ας δώσουμε στον λαό την ελπίδα που τόσο απεγνωσμένα ζητάει.
