Με τις αλλαγές που φέρνει η κυβέρνηση σε Airbnb και Golden Visa, είναι ώρα να αναφερθώ σε ένα πρόβλημα το οποίο όλο και γιγαντώνεται στη χώρα μας· αυτό της στεγαστικής κρίσης. Οι τιμές των σπιτιών μαζί και με τα ενοίκια ανεβαίνουν, φέρνοντας σοβαρά κοινωνικά και, τελικά, εθνικά προβλήματα. Το θέμα είναι γιατί η στεγαστική κρίση αποτελεί τόσο μεγάλο θέμα και πώς αυτή μπορεί να αρχίσει να επιλύεται.
Η στέγη είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου. Άρα μια αξιοπρεπής κατοικία δεν μπορεί να είναι πολυτέλεια αλλά κανονικότητα. Φυσικά αυτό δεν ισχύει στις μέρες μας. Με τα ενοίκια να ανεβαίνουν συνεχώς, η αξιοπρεπής κατοικία γίνεται όλο και πιο μακρινή για όλο και περισσότερους ανθρώπους. Αν βάλουμε στην εξίσωση και το θέμα της ακρίβειας των αγαθών, τότε φτάνουμε σε πολύ δυσάρεστα στοιχεία, όπως το ότι ο μισθός φτάνει μεσοσταθμικά για τα έξοδα μόλις 19 ημερών του μήνα (Πηγή: ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ).
Το πρόβλημα αυτό δεν εμφανίζεται βεβαίως μόνο στα χαμηλά οικονομικά στρώματα αλλά επηρεάζει και τη μεσαία τάξη. Υποθετικά η μεσαία τάξη, έχει ως βασικό χαρακτηριστικό ότι της ανήκει το σπίτι στο οποίο κατοικεί. Ωστόσο, λόγω της στεγαστικής κρίσης πλέον είτε έχει συρρικνωθεί η μεσαία τάξη είτε πρέπει να αλλάξουμε τον ορισμό της και η ιδιοκτησία κατοικίας να είναι προνόμιο μόνο των πλουσίων. Έτσι, η νέα μεσαία τάξη αντί να έχει κάποια ιδιοκτησία απλά νοικιάζει λίγο ακριβότερα σπίτια από τα χαμηλά οικονομικά στρώματα.
Όμως όλα αυτά αρχίζουν και συνθέτουν ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: το δημογραφικό. Τα νέα ζευγάρια κατηγορούνται συχνά για το θέμα και πολλές φορές απεικονίζονται ως «παρτάκηδες» που τους νοιάζει μόνο η καριέρα και η ανέμελη ζωή. Αλλά όταν δεν μπορείς να έχεις ένα δικό σου σπίτι και με τα ενοίκια να είναι τόσο ανεξέλεγκτα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, πώς να νιώσεις άνετος να κάνεις οικογένεια; Είναι πια τόσο άσχημο τα ζευγάρια αυτά να θέλουν να εξασφαλίσουν μια ζωή συγκρίσιμη με αυτή που τους προσέφεραν οι γονείς τους; Μάλλον είναι απλούστερο να κατηγορούμε τα ήθη της νέας γενιάς και να αδιαφορούμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Και, τελικά, μέσα σε αυτά τα προβλήματα το νέο ζευγάρι βιώνει και μια μεγάλη αδικία. Μπορούμε να δεχτούμε ότι οι εποχές άλλαξαν και το να έχεις σπίτι έχει γίνει δυσκολότερο. Αλλά όλο και περισσότεροι ξένοι έρχονται και αγοράζουν σπίτια στην Ελλάδα, με τις επευφημίες της κυβέρνησης. Και ιδού η αδικία: ένα ζευγάρι που δουλεύει, πληρώνει φόρους και θέλει να κάνει οικογένεια στην Ελλάδα, δεν μπορεί να πάρει σπίτι σε αυτή. Ενώ οικογένειες εξωτερικού που δεν κάνουν τίποτα από αυτά, η κυβέρνηση τους κάνει πλάτες να αγοράσουν. Πώς λοιπόν μιλάμε για μετανάστευση και για brain drain; Πώς μιλάμε για δημογραφικό όταν αυτοί που προσφέρουν τα περισσότερα στην Ελλάδα, φτάνουν να γίνονται νοικιάρηδες ξένων στην ίδια τους την πατρίδα;
Ηθική στο να δίνει το κράτος κίνητρα ιδιοκτησίας σπιτιών σε ξένους και όχι σε Έλληνες δύσκολα βρίσκεται. Η χρυσή βίζα αν δεν πρέπει να καταργηθεί πρέπει τουλάχιστον να ανασταλεί. Αλλά αυτή δεν είναι η λύση. Η λύση είναι να ασχοληθεί η κυβέρνηση με όσους προσφέρουν σε μια χώρα που δεν τους δίνει τίποτα πίσω. Ανέγερση κοινωνικών κατοικιών, κίνητρα για επένδυση σε ιδιωτικές κατοικίες και περισσότερα προγράμματα δανείων για αγορά σπιτιού: όλα τους θετικά μέτρα για να αρχίζει να αναστέλλεται η στεγαστική κρίση.
Σε τελική ανάλυση, η κρίση αυτή δεν είναι πρόβλημα απλό, γιατί «ενός κακού μύρια έπονται». Η λύση της στεγαστικής κρίσης, λοιπόν, θα δρομολογήσει και την αναστροφή άλλων κρίσεων, όμως απαιτείται πολιτικό θάρρος και μεγάλες αλλαγές. Όχι για την απλή διευκόλυνση της ζωής αλλά για την επιβίωσή μας ως έθνος. Γιατί αν τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας μας τα κρατάνε άλλοι και οι Έλληνες την εγκαταλείπουν, τότε η Ελλάδα πεθαίνει.
Τα αποτελέσματα της έρευνας ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ: https://www.e-dimosio.gr/ellada/218895/erevna-ime-gsevee-to-minieo-isodima-den-eparki-gia-tis-anagkes-tou-mina/
