Η τραπ μουσική είναι το πλέον αμφιλεγόμενο είδος μουσικής στη χώρα μας. Με την προσέλκυση του ενδιαφέροντος από τον Κυριάκο Βελόπουλο, ο οποίος κριτίκαρε σκληρά την μουσική αυτή αλλά και το ΕΣΡ που ζητά τρεις καλλιτέχνες του είδους σε απολογία για τους στίχους τους, ενδιαφέρον έχει να δούμε πώς η τραπ μουσική επηρεάζει τα νέα παιδιά με τα μηνύματά της και ποιο είναι το αντίδοτο στην επιρροή της.
Για το κείμενο αυτό θα ξεχωρίσουμε την τραπ από τη ραπ με βάση τη θεματολογία τους και όχι μουσικά. Η ραπ είναι πιο ευρεία στα ενδιαφέροντά της, έχει περισσότερη κοινωνική ευαισθησία και θίγει κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Η τραπ, από την άλλη, έχει μια τάση προς την επίδειξη παντώς τύπου: κοινωνικοοικονομικού στάτους, ελκυστικότητας στο άλλο φύλλο αλλά και επίδειξη ενός βίαιου/επικίνδυνου τρόπου ζωής.
Στην τραπ, λοιπόν, έχουμε μια κουλτούρα της επιδειξιμανίας στην οποία πρώτο και κύριο έρχεται το χρήμα. Άρα προτεραιότητα και κριτήριο για την επιτυχία ενός ανθρώπου δεν είναι ο χαρακτήρας και η ακεραιότητα του αλλά το πόσα αγαθά έχει. Παρά την στρεβλωμένη αυτή άποψη για την επιτυχία, η αναγωγή του χρήματος ως το μέγιστο αγαθό, φέρνει και μια κουλτούρα υλισμού, στην οποία φτάσαμε να βλέπουμε παιδιά να ντύνονται με μάρκες στο σχολείο ώστε να μην περιθωριοποιούνται ως «φτωχά». Ως εκ τούτου, τα παιδιά αυτά μεγαλώνουνε κυνηγώντας τα λεφτά (ή το εύκολο χρήμα που είναι ακόμα πιο επικίνδυνο).
Όσον αφορά την επίδειξη σε ερωτικά θέματα, οι τράπερ διατυμπανίζουν την ελκυστικότητα τους με τρόπους βαθύτατα μισογυνιστικούς και σεξιστικούς. Αυτό γίνεται περισσότερο επικίνδυνο σκεπτόμενοι την έξαρση στην έμφυλη βία αλλά και τις γυναικοκτονίες που λαμβάνουν χώρα στις μέρες μας. Πέραν αυτού, η επικέντρωση των καλλιτεχνών αυτών στην ποσότητα των ερωτικών συντρόφων καλλιεργεί και ένα προβληματικό μοντέλο σχέσεων, στο οποίο δεν χωράει η συντροφικότητα και ο αλληλοσεβασμός αλλά η εκμετάλλευση. Αυτό φυσικά μια κοινωνία το βρίσκει μπροστά της, με την περαιτέρω διάλυση του θεσμού της οικογένειας και των υγιών ερωτικών σχέσεων.
Τέλος, οι τράπερς κάνουν μνεία και στην επικίνδυνη ζωή της βίας και της παρανομίας. Από τη μία συναγωνίζονται για το πόσα κιλά (ναρκωτικών) «σμπρώχνει» ο καθένας τους και από την άλλη διαφημίζουν πως και οι ίδιοι κάνουν χρήση. Άρα, το όλο παιχνίδι των ναρκωτικών, από το εμπόριο ως την κατανάλωση παρουσιάζεται ως κάτι το ελκυστικό. Στα ίδια κυμαίνεται και η προώθηση της βίας, η οποία συνδυασμένη με το κυνήγι χρημάτων, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο ιδανικός (πλούσιος) τρόπος ζωής εμπεριέχει απαραίτητα κάποιου είδους παράνομη συμπεριφορά.
Συνεπώς, υπάρχουν πολλά αρνητικά μηνύματα που η μουσική αυτή ανακυκλώνει. Παρόλα αυτά, δεν είναι ποτέ λύση η λογοκρισία. Ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη ζωή του όπως ο ίδιος τη βιώνει και να γράφει και να μιλάει για αυτά που ο ίδιος θέλει. Το βάρος πέφτει στην οικογένεια που οφείλει να προστατεύει τα παιδιά από τα μηνύματα που αυτή η μουσική περνάει ή ακόμα και να τα αποτρέπει πλήρως τα ακούσματα αυτά. Δεν μπορούμε να επιτιθόμαστε στους τράπερ γιατί τα παιδιά τους ακούνε. Εάν μια οικογένεια δίνει στο παιδί της απεριόριστη πρόσβαση στο ίντερνετ, το αφήνει να πηγαίνει σε κλαμπ και στις εμφανίσεις των τράπερ αυτών, είναι οικογενειακό το πρόβλημα και δεν αποδίδεται αλλού.
Τα καλά νέα; Αν τα μηνύματα που λαμβάνει το παιδί από τη μουσική αυτή φιλτράρονται και δεν ξεκινάνε από πολύ μικρή ηλικία, το πρόβλημα δεν είναι τόσο σοβαρό. Παλιά ο κόσμος φοβότανε ότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια αυξάνουν την βία αλλά αυτό πολλές έρευνες το έχουν καταρρίψει. Οπότε, ας μην κάνουμε την τραπ μουσική τον μεγάλο φταίχτη αλλά να θυμηθούμε τον ρόλο που γονείς και εκπαιδευτικοί επιτελούν στο να προστατεύσουν τα παιδιά. Στην τελική, είναι καλό που το παιδί στην εφηβεία του δείχνει κάποιες τάσεις επαναστατικότητας και απογαλακτισμού. Μην πάμε στα άκρα και περιμένουμε τα παιδιά να ακούνε Μότσαρτ και Βάγκνερ. Ας δεχτούμε ότι τα παιδιά πάνε προς το καινούριο και άρα ας δεχτούμε την τραπ, όχι ως κάτι το θετικό αλλά ως κάτι το αναπόφευκτο.
Αυτό που δεν πρέπει να δεχτούμε, ωστόσο, είναι οι αυταρχικές φωνές που το πρώτο τους αντανακλαστικό είναι να λογοκρίνουν. Ούτε όμως να δεχτούμε και την ελλιπή γονεϊκή προσοχή. Πάντα υπάρχουν κακές επιρροές, γι’ αυτό και οι γονείς πρέπει πάντα να είναι σε επαγρύπνηση.
